Avengers(2012)

… Η Marvel συνενώνει όλους τους υπερήρωες που της έχουν αποφέρει τρελά κέρδη τα τελευταία χρόνια, τους βάζει όλους σε μια ταινία και γίνεται το έλα να δεις: Τhor, Captain America, Iron Man, Black Window,όλοι μέσα… Και ενώ θα περίμενε κανείς να δει μια ταινία αποκλειστικά βασισμένη στη δράση καθώς μάλιστα προβάλλεται και σε 3Dτο ατού της ταινίας είναι αλλού: διάλογος, διάλογος, διάλογος! Και όταν λέω διάλογος εννοώ ξεκαρδιστικό απολαυστικό χιούμορ –άλλωστε όλα όσα συμβαίνουν ευτυχώς κανένας εκ των συντελεστών  ποτέ δεν τα παίρνει στα σοβαρά τηρώντας το βασικό κινηματογραφικό κανόνα πως για να πετύχει μια ανάλαφρη ταινία δράσης πρέπει να είναι αυτό ακριβώς: ανάλαφρη, δηλαδή να έχει μπόλικο χιούμορ. Έτσι, και ο Θορ λέει ΄΄Δε σας επιτρέπω να μιλάτε έτσι για τον αδερφό μου’’- Μα χτες σκότωσε 80 άτομα!- Χμ , είναι υιοθετημένος !! Βέβαια και η δράση δε σταματά παρα μόνο για να ξαποστάσουν έτσι λίγο οι θεατές και ξανά προς τη δόξα τραβά ειδικά στο τέλος που γίνεται το έλα να δεις.  Όλα αυτά δε σημαίνουν πως η ταινία δεν έχει μειονεκτήματα - έχει και μπόλικα μάλιστα. Το βασικό πρόβλημα μακράν είναι οι κακοί. Εντελώς μονομανείς και εντελώς κακοί. Και για να μη νιώσει κανένας θεατής άσχημα  και δε πάει να το δει, αυτοί οι κακοί δεν είναι καν άνθρωποι- και φυσικά κανένας άνθρωπος δε συνεργάζεται μαζί τους εκτός και να του κάνουν μάγια- έτσι όλοι αθώοι πανηγυρικά!! Αλλά η ταινία χάνει κάθε ευκαιρία να γίνει εγκεφαλική αφού το θέμα των πυρηνικών το προσπερνά εντελώς στο ντούκου, για  αυτό και χάνει στη σύγκριση με Άβαταρ και  Σκοτεινό Ιππότη. Όσο για ερμηνείες έχουμε παρέλαση ηρώων και υπερηρώων και όπως είναι λογικό ξεχωρίζει ερμηνευτικά  ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και εμφανισιακά η Σκάρλετ Γιόχανσον. . Με δυο λόγια η γνώμη μου για το Αvengers :Χιούμορ 10/10, υπόθεση 4/10, ερμηνείες 8/10  μέσος όρος ένα 7.5 !

Gattaca(1997)

Να πιω στο ποτήρι κάθε σκηνή αυτής της απόλυτης ταινίας φαντασίας που ακούει στο όνομα Γκάταγκα. Γιατί η απόλυτη ταινία φαντασίας; Είναι το παρόν ηλίθιε!! Στηριζόμενη στα δεδομένα του σύγχρονου κόσμου φτιάχνει ένα μελλοντικό που δε μας φαίνεται ούτε ξένος ούτε μη οικείος αλλά σίγουρα άκρως εφιαλτικός. Τι έχουμε λοιπόν στον κόσμο που ζούμε; Έχουμε κοινωνική και κάθε είδους ανισότητα όποιος γεννηθεί από πλούσιους γονείς έχει όλες τις πιθανότητες να πετύχει κάτι από φτωχούς δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Αλλά έχουμε και ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας. Που μπορεί να οδηγήσει όλο αυτό; Μα φυσικά στον εφιαλτικό κόσμο του Γκάταγκα: Εκεί ο ρατσισμός έχει γίνει μια καθαρά επιστημονική υπόθεση. Αν γεννηθείς με φυσικό τρόπο και χωρίς ισχυρά γονίδια τότε απορρίπτεσαι από τα τεστ και δεν μπορείς να επιβιώσεις στην ελεύθερη αγορά των εταιριών όπως αν έχεις καλά γονίδια ενώ άμα έχεις πολύ καλά γονίδια μπορεί να προσληφθείς και στην αστυνομία και στο κέντρο της Γκάταγκα, εκεί που ελέγχονται οι πτήσεις προς διάστημα. Οι φτωχοί δε μπορούν πλέον ούτε να επαναστατήσουν ούτε να λουφάρουν ούτε και να ελπίζουν σε κάποια αλλαγή του συστήματος όπως έγινε με τη σκλαβιά των μαύρων παλιότερα γιατί τα δεδομένα μιλάνε από μόνα τους: έχουν χειρότερο DNA.  Μέσα σε αυτό το πλαίσιο όπου κάθε σκέψη για έρωτα και για αλλαγές είναι ανύπαρκτη  ξεδιπλώνεται το μαγευτικό σενάριο του Άντριου Νικόλ και η ιστορία του Βίνσεντ Φρίμαν (Έθαν Χοκ ) που πάει κόντρα σε όλα. Γιατί από μικρός ο Φρίμαν( καθόλου τυχαία η επιλογή του ονόματος) ποτέ δεν αποδέχτηκε εντελώς την ανωτερότητα του γενετικά υπερέχοντος αδερφού του και ας έδειξαν οι εξετάσεις πως θα πεθάνει στα 32 και ας τον νικούσε συνέχεια. Αντίθετα ο Βίνσεντ ονειρευόταν ταξίδια στο διάστημα και άλλα τέτοια για αυτό και έστησε μια κομπίνα με έναν «τέλειο» αθλητή (Τζουντ Λο) που είχε μείνει όμως ανάπηρος και που  του έδινε σταδιακά το DNA του για να μπει στο κέντρο εκτοξεύσεων κα μαζί να τα οικονομήσουν. Όμως μια βδομάδα πριν τα όνειρα γίνουν πραγματικότητα ένας φόνος λαμβάνει χώρα ενώ  ο Βίνσεντ καψουρεύεται και μια υπαλληλο της Γκάταγκα ( Ούμα Θέρμαν). Απο εκεί και πέρα η αγωνία χτυπάει κόκκινο οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη για να καταλήξει όλο αυτό σε ένα φινάλε-θρίαμβος της ανθρώπινης θέλησης,  αφήνοντας όπως κάθε θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του πολλά αναπάντητα ερωτηματικά έτσι για να χουμε να συζητάμε! Το σενάριο λοιπόν απ όπου ξεκινάνε όλα μαγευτικό χωρίς αμφιβολία, αλλά τίποτα απ όλα αυτά δε  θα είχε συμβεί αν δεν είχαμε τις ωραίες ερμηνείες και την εντυπωσιακή σκηνοθεσία που επίσης ανέλαβε ο Άντριου Νικόλ και όπως το έθεσε ο ίδιος: Δεν είχαμε λεφτά για να χτίσουμε ένα καινούριο κόσμο και έτσι ξαναχτίσαμε ένα παλιό. Πόσο παλιό; Αρκετά αφού όλη η ταινία θυμίζει τα φιλμ νουάρ της δεκαετίας του 40 μέσα στην κλασσική ατμόσφαιρά εκείνης της εποχής, που τόσο εντυπωσιακά ανέδειξε ο αμερικανικός κινηματογράφος μέσα από τις ταινίες του Μπογκάρτ και άλλων. Για αυτό και δε γίνεται ευτυχώς καμία παραχώρησης της ουσίας υπέρ της δράσης. Έτσι λοιπόν όλα προσεγμένα  στην εντέλεια (ακόμα και το όνομα Gattaca προέρχεται από τη σύνθεση των τεσσάρων ουσιών του DNA), αλλά παρόλα αυτά η ταινία ήταν εισπρακτική αποτυχία. Κρίμα γιατί  έτσι δεν έγιναν πολλές τέτοιες προσπάθειες στη συνέχεια, αλλά το Γκάταγκα είναι μια ταινία που μας κάνει σοφότερους  ένας διανοητικός, καλλιτεχνικός και σκηνοθετικός θρίαμβος που παίρνει φυσικά 10/10 

O bro where art though? (2000)΄:

Με τον μεγάλο Λεμπόφσκι οι αδερφοί Κοέν δημιούργησαν κατά τη γνώμη τη δικιά μου την τέλεια ταινία. Έτσι, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως θα σταματούσαν κάπου εκεί, αλλά ευτυχώς είχαν και άλλα να πουν με τρανό παράδειγμα το o bro where art thou ένα χρόνο μετά. Για αρχή λίγα λόγια για τον ευφυή τίτλο της ταινίας: Μια από τις πιο κλασσικές κωμωδίες του ΄40 ήταν το road movie Sallivans Travels, εκεί που ένας σκηνοθέτης έμπλεκε με τον υπόκοσμο προκειμένου να νιώσει τον παλμό του και να δημιουργήσει μια ταινία με αυτό τον τίτλο. Ε αυτή είναι η ταινία που υποτίθεται θα γύριζε και τώρα την γύρισαν τα δυο αδέρφια. Έτσι οι αδερφοί Κοέν επιστρέφουν στη Αμερική της δεκαετίας του΄30 και φτιάχνουν μια ταινία ισάξια με τα Ταξίδια του Σάλλιβαν. Πώς το κατάφεραν; Γυρίζοντας ακόμα πιο πίσω και συγκεκριμένα στον Όμηρο. Γιατί η ταινία δεν είναι τίποτε άλλο από τη μεταφορά της Οδύσσειας στην Αμερική εκεί που τρεις φυλακισμένοι δραπετεύουν και ψάχνουν  να βρουν την Ιθάκη, που για την Αμερική είναι ο κρυμμένος θησαυρός, ο πλουτισμός: Μόνο που αυτός ο θησαυρός είναι ανύπαρκτος τελικά και να η πλήρης αποδόμηση του αμερικάνικου ονείρου με τον πιο σατανικό και παιγνιώδη τρόπο!! Και φυσικά εκεί μέσα στο ταξίδι της Αμερικής που είναι χώρα μαγική όλα και Κύκλωπες και σέξι σειρήνες και άπιστες Πηνελόπες και μνηστήρες. Αλλά η Αμερική έχει και άλλα πράγματα από τη μια μεριά ηλίθιους κλέφτες πολιτικάντηδες και από την άλλη την πρωτοπορία στις τεχνολογίες στις επιστήμες με το ραδιόφωνο να αλλάζει τα πάντα τη δεκαετία εκείνη. Φυσικά όλα αυτά δε θα είχαν καμία σημασία αν δε συνέτρεχαν δυο παράγοντες: Αφενός το καταπληκτικό χιούμορ που δε σε αφήνει να αγιάσεις ( σε μια σκηνή φόρος τιμής και αποδόμησης του γουέστερν ο άνθρωπος δίχως όνομα δε μπορεί να βρει δουλεία στην ελεύθερη οικονομία λόγω της ανωνυμίας του!!), και αφετέρου οι τρεις εξαιρετικά δομημένοι και αστείοι χαρακτήρες. Πρόκειται για την απόλυτη αντίθεση : από τη μια οι δυο εντελώς αγράμματοι, θρησκόληπτοι πανηλίθιοι αλλά καλοί άνθρωποι αλλά και κακοποιοί. Και από την άλλη στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του ο Τζορτζ Κλούνει  σε ρόλο του Οδυσσέα εξυπνάκιας αλλά καθόλου πολυμήχανος όπως ο ΄΄παλιός΄΄, μορφωμένος αλλά άκρως σνομπ και ψωνάρα, μόνιμα εκνευρισμένος που όλα δείχνουν να απέχουν δυο ώρες από εκεί που βρίσκεται, μόνιμα ερωτευμένος , με έφεση στο να τρώει ξύλο   εν τέλει το ίδιο  ηλίθιος και συμπαθητικός με τους συντρόφους του!! Δεν είναι τόσο καλό όσο ο Big Lebowski απλά γιατί δε θα μπορούσε να είναι- κατά τα άλλα 10/10!!